Ervaringsverhalen

Toen Helma in 2011 lage rugpijn bleef houden, liet de huisarts röntgenfoto’s maken. Hierop was duidelijk slijtage zichtbaar. De pijn werd echter steeds erger. “Het was een rare pijn”, vertelt Helma, “ondraaglijke botpijn waar niets goed tegen hielp. En ik viel veel af terwijl ik niet op dieet was.” Ze werd doorgestuurd naar de neuroloog van Anna Ziekenhuis die opnieuw foto’s liet maken. Vergeleken met de foto’s van een paar maanden eerder was er duidelijk een verslechtering zichtbaar. Op dezelfde dag stond ook een afspraak met de internist gepland. De neuroloog adviseerde Helma ook zeker daarheen te gaan, want misschien was er nog wel iets anders aan de hand. En precies zo was het. Helma kreeg de diagnose Kahler, een vorm van bloedkanker.

“Ik ging naar de opticien voor een nieuwe bril omdat ik slechter zag, vooral als er weinig licht was. Die zei: jij hebt geen nieuwe bril nodig, maar een staar-operatie!”, vertelt Geldroppenaar Rinus. Het contact met het Anna was zo gelegd. “De opticien heeft voor mij contact gelegd met de oogarts, en gelukkig kon ik snel komen.”

De diagnose parkinson kwam voor Fia vier jaar geleden niet als een verrassing. “Mijn rechtervoet ging de hele tijd op en neer. Ik had daar geen controle over. Ik dacht meteen: parkinson. Mijn moeder heeft het ook 20 jaar gehad, dus ik herkende het. Al zijn bij iedereen de klachten anders. Ik weet ook niet precies welke klachten mijn moeder allemaal had. Zij is in Amsterdam blijven wonen dus ik zag haar niet dagelijks. Mijn man en ik zijn naar het zuiden getrokken toen we twee kinderen hadden”, zo vertelt Fia vanuit haar sfeervolle appartement in Heeze.

Hij had er veel voor over om weer genoeg energie te hebben voor zijn zoontje van 5. Maar zelfs samen een filmpje kijken lukte nauwelijks. Han uit Eindhoven voelde zich al maanden doodmoe zodra hij wakker werd. Na onderzoek in het Anna kreeg hij de diagnose: het Obstructief Slaap-Apneu Syndroom (OSAS), ook wel slaapapneu genoemd. 

Toen Harrie uit Heeze merkte dat hij steeds moeilijker zijn plas kon ophouden, klopte hij aan bij de huisarts. ‘Ik moest vaak, en als ik moest, dan moest het ook meteen.’ Zijn huisarts stuurde hem door voor verder onderzoek. En zo kwam Harrie voor een Urolift-behandeling in het Anna terecht. ‘Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb.’

Toen Rianne een knobbeltje in haar borst voelde, schrok ze. “Ik heb veel mensen in mijn omgeving die kanker hebben of hebben gehad. Dat maakte me angstig.” Gelukkig kon ze snel voor een onderzoek in het Anna Ziekenhuis terecht. Radioloog Rob van Bommel gaf haar diezelfde dag nog de uitslag. 

We hebben het vaak over het DNA van Anna en over warme zorg. Bij Fred Apon zit de zorg ook in het bloed. Hij was een werkend leven lang verpleegkundige in het militaire ziekenhuis in Utrecht. Nu is hij met pensioen, maar hij kan het zorgen niet laten. Daarom staat hij iedere woensdag in het Anna op zijn post bij de receptie om patiënten te begeleiden, een hart onder de riem te steken, of een beetje geluk te brengen.

Er is niets zo bijzonder als de geboorte van een baby’tje. Hoe speciaal is het als je daar voor je werk bij mag zijn? Qu-Ling studeert verloskunde aan de Academie Verloskunde Maastricht en liep stage in het Anna. “Bij een bevalling zijn, is altijd speciaal. Het is de natuur die zijn werk doet.” Maar één specifieke bevalling is voor Qu-Ling toch wel extra speciaal geworden, want: “Cristel en Anthony hebben hun dochtertje Loua mede naar mij vernoemd.”

Cristel had geen gemakkelijke zwangerschap. Ze was negen maanden lang misselijk en aan het einde van de negen maanden had ze ook een hoge bloeddruk. Daarom ging ze in het Anna bevallen. ‘s Ochtends werd Cristel ingeleid en dat was het startsein voor een pittige bevalling. “Ik ging gelijk van nul naar 100, met elke drie minuten een wee.” Na een lange dag kwam dochtertje Loua Lynn gezond op de wereld. Aan haar tweede naam hangt een mooi verhaal met stagiaire Qu-Ling (verloskunde) in de hoofdrol.

Over positief denken gesproken. Marian komt al sinds 2017 iedere drie weken naar het Anna. Ze heeft helaas borstkanker en dat is natuurlijk zwaar. “Maar”, zegt ze, “ieder shot zie ik als extra toekomst”. En dat is mede te danken aan de bijzondere band die Marian heeft opgebouwd met internist-oncoloog Linda van de Winkel en de verpleegkundigen op de afdeling oncologie. In het bijzonder Inge en Vera . “Ik voel me veilig bij hen; gehoord en gezien.”

Galstenen zorgden ervoor dat Severina den Hollander last had van buikpijn. Nu ze geopereerd is in het Anna, kan ze weer veel meer. ‘Ik voel me een stuk beter, echt weer fit.’

Mitchell Sonneville werkt als eerstelijns fysiotherapeut in Weert. Zijn aandachtsveld is artrose, daarnaast behandelt hij ook longpatiënten. Hij was meteen enthousiast om mee te doen aan het fellowship artrose: “Mijn manager had de mail van het Anna over het fellowship met mij gedeeld en het leek mij erg interessant.”

“Ik ben niet zo’n held als het gaat om ziekenhuizen en onderzoeken.” Aan het woord is Ron (65). Toen hij van de huisarts hoorde dat hij een dubbele liesbreuk had, besloot hij er eerst een tijdje mee rond te lopen. Maar de gevolgen begonnen hem steeds meer te irriteren. Na wat onderzoek veranderde zijn gedachte. “Ik las dat het Anna Ziekenhuis landelijk bekend staat om haar goede liesbreukoperaties. Ik dacht: zo erg is het vast niet, en dat bleek achteraf ook zo!”

Na een dag werken voelde Yvonnes rechterbeen aan alsof ze een flinke wandeling in de bergen had gemaakt. Dat vermoeide en soms pijnlijke gevoel bleek te komen door spataderen. Binnen enkele weken na die conclusie kon ze al in het Anna Ziekenhuis terecht voor een laserbehandeling. “Ik heb veel minder klachten en kan ‘s avonds weer wat doen.” 

Frans had klachten bij het plassen. De huisartsenpost plaatste drie keer een katheter bij hem en verwees hem door naar een specialist. Een grote operatie? Dat wilde Frans liever niet. En gelukkig was dat ook niet nodig. Hij koos voor de nieuwe behandeling Urolift en was na een paar uur weer thuis. “Ik kan het iedereen aanraden.”

Zelf keuzes maken en beslissen wat ze wil, dat is heel belangrijk voor Pia. Ook, of juist, nu ze de ziekte van Parkinson heeft. De app BeterDichtbij helpt haar daarbij. Zo kan ze nu haar vragen stellen aan parkinsonverpleegkundige Joy. “Ik weet dat ik haar altijd kan bereiken, dat stelt me gerust”, vertelt ze.

Vijf jaar lang vergezelden Diny en de kinderen haar man Jan trouw naar iedere afspraak, behandeling en controle. Iedere drie weken naar het Anna. Helaas moest hij zich uiteindelijk gewonnen geven aan die verschrikkelijke ziekte. Diny blikt terug op de steun die ze ervaren heeft van de artsen en verpleging in zware tijden. “Vanaf het begin van de behandeling is iedereen fantastisch geweest voor Jan maar ook voor mij.”

In 1960 stond het leven van Elly de Bruijn en haar familie in één klap stil. “Mijn broer en ik kregen samen met een vriendin een ernstig auto-ongeluk. Hij lag 3 maanden in het Anna en werd nooit meer de oude. Ik had meer geluk. Na 9 weken mocht ik naar huis. Ik heb wel hele periodes last gehad van angst en paniekaanvallen, maar verder ben ik er goed vanaf gekomen.”

Toon Sweegers komt al bij het Anna sinds hij een 7-jarig jongetje was. “Ik heb al mijn hele leven astma en COPD. Ik moest vaak naar het ziekenhuis als ik weer een acute aanval had. Achterop de fiets bij mijn moeder. Dan riepen ze bij de receptie een van de nonnen op en werd ik geholpen. Iedereen zegt dat de nonnen streng waren, maar dat heb ik nooit zo ervaren. Lief juist.”

Dick woont in ‘s-Gravenzande en dat is natuurlijk niet echt in de buurt. Hij kwam bij het Anna via Google: “Ik had een dubbele liesbreuk en bij ziekenhuizen in de buurt was de wachttijd lang. Bij het Anna kon ik drie weken later terecht. Mijn schoonmoeder woont in Eersel, dus ik dacht: dat doe ik gewoon en dan combineer ik het met een familiebezoek.”

Amanda woont in Mierlo en komt al sinds 1997 naar het Anna. “Ik was toen in verwachting van mijn oudste zoon. Hij is hier geboren en sindsdien ben ik blijven plakken.” Amanda kreeg nog 3 kinderen, allemaal kwamen ze in het Anna ter wereld. “Mijn jongste dochter is geboren in 2019 dus ik kom eigenlijk al bijna 20 jaar op de afdeling gynaecologie.”

“Ik heb een lange historie met ziekenhuizen. In het Anna kwam ik voor het eerst in 2017. Dat was voor een galblaasoperatie. En daarna ben ik gebleven. Het Anna is klein, de sfeer is fijn en de mensen zijn lief. Ik voel me hier veilig.”

Beste vriendinnen ontmoet je op school, in het café of op de sportclub, maar niet in het ziekenhuis, toch? Floor Tigelaar en Sanne Kuijpers wel. Dat wil zeggen: tijdens een dagje uit met jonge diabetespatiënten, georganiseerd door de diabetespoli van het Anna Ziekenhuis. “We zaten samen in een karretje in Bobbejaanland”, vertelt Floor, “en we hadden gelijk een klik.”

Toen bij Robbert Linden darmkanker met uitzaaiingen werd geconstateerd, stond zijn leven van de ene op de andere dag op zijn kop: “De hele molen ging direct van start. Onderzoeken, opereren, revalideren. Iedereen heeft op zo’n moment het beste met je voor. Maar het is wel veel. Gelukkig heb ik mijn casemanager Kitty en zij is de spil in alles. Zonder haar zou ik me echt geen raad weten.”

Zuster Catharine, bijnaam Katrientje, was 18 jaar jong toen ze in 1954 toetrad tot de congregatie van de Zusters van Liefde. “Ik wilde graag anderen helpen en dit leek me een goede manier.” Bij de zusters in Schijndel kreeg ze een basisopleiding en niet lang daarna begon ze in het Anna Ziekenhuis. “De congregatie bepaalde in die tijd wat je ging doen. Onderwijzeres had ook gekund, maar ik werd dus verpleegster.”

Henk is een van de gastheren in het Anna Ziekenhuis. Vrijwilligerswerk is zijn hart en ziel, vooral als het gaat om kinderen. “Je ziet al bij binnenkomst of ze een beetje zenuwachtig zijn. Het is ook heel wat als je bijvoorbeeld naar de oogarts of de kinderarts in het ziekenhuis moet!” 

Toeval bestaat niet. Op het moment dat Linda van de Winkel haar opleiding in Maastricht had afgerond, kwam er een telefoontje vanuit Geldrop naar haar opleider: we zoeken een internist-oncoloog. Iemand die snel kan inspringen, kun jij ons helpen? Ze hoefde niet lang na te denken. “Ik liep in 2006 mijn allereerste coschap in het Anna en voor mij was het meteen duidelijk dat ik later in zo’n ziekenhuis wilde werken. Kleinschalig en dichtbij de patiënt.”

“Als meisje was ik kind aan huis in het Anna door een vervelende darmziekte. Tot mijn 12e heeft het geduurd en het was best traumatisch. Ik lag vaak geïsoleerd op de kinderafdeling en ik voelde me alleen, zonder mijn moeder in de buurt.”

Eugenie (70) kent het Anna letterlijk en figuurlijk van binnen en buiten. De eerste kennismaking was wel een heftige, want ze had niet één, maar twee keer borstkanker. De laatste keer was in 2000. Gelukkig liep het allemaal goed af en Eugenie bewaart er ook goede herinneringen aan. “Ik was echt geïnspireerd door de verpleegkundigen en de sfeer in het ziekenhuis. Ik dacht: daar wil ik ook werken.”

Dick (74) is sinds 8 jaar vrijwilliger in het Anna. Hij is inmiddels een vertrouwd gezicht bij de ontvangst in het ziekenhuis. “Ik ben er eigenlijk bij toeval ingerold. Ik kwam als patiënt bij het Anna en zag hoe het hier gaat met vrijwilligers. En ik leg mensen graag in de watten, dus toen een vriend tegen me zei: dat is net iets voor jou, heb ik gewoon gebeld.”

Ad is IC-verpleegkundige en werkt al 40 jaar bij het Anna. “Ik heb mijn opleiding hier gedaan en ben nooit meer vertrokken. Ik denk dat het hele ziekenhuis mij intussen wel kent, want ik ben altijd actief geweest met activiteiten, in de cabaretgroep en ik geef les op de Anna Academie.”

Laatst kregen we in het Anna een bijzondere groep op bezoek. Het was een reünie van oud-leerlingen die 50(!) jaar geleden samen in het Anna begonnen aan hun opleiding. Geert Bakermans was een van de initiatiefnemers: “Na onze opleiding zijn we uitgewaaierd in zorg en welzijn. Maar we hebben altijd contact gehouden. Iedere vijf jaar trekt er wel iemand aan de bel voor een reünie.” 

Als jong meisje belandde Karin Wasser in het Anna Ziekenhuis na een zwaar auto-ongeluk. Ze was een paar dagen in coma en moest daarna een tijdje apart liggen om zoveel mogelijk prikkels te voorkomen. Het was niet gemakkelijk voor Karin. Maar ze leerde er wel iets van: "De manier waarop ze met mij omgingen toen ik alleen lag en ook daarna op de afdeling, was zo fijn: ik wilde ook verpleegster worden.”

De geschiedenis van het Anna is voor altijd verbonden met de congregatie van de Zusters van Liefde. Patiënten van vroeger praten vaak met een glimlach over de nonnen. Ze waren streng maar rechtvaardig. En lief, dat waren ze ook. Willy Hoppermans kent nog een kant van de zusters in het Anna: “Thuis in het klooster waren het heel gewone mensen. Lief en verdraagzaam naar elkaar. En heel vrolijk.”

Wist je dat we in het Anna Ziekenhuis een stiltecentrum hebben? Vroeger was dat vooral een katholieke plek, maar tegenwoordig kan iedereen er terecht voor een moment van stilte en bezinning. Lia Koppens is onze geestelijk verzorger en voor collega’s van het Anna ook consulent (medische) ethiek. 

Gerrit van den Hurk is al heel wat jaartjes met pensioen, maar onder collega’s nog steeds een echte legende in het ziekenhuis. Veertig jaar lang werkte hij in het Anna, eerst als verpleegkundige en later was hij de grondlegger van onze afdeling patiëntenvoorlichting. “Ik heb zoveel goede herinneringen! Ik heb in het Anna altijd het gevoel gehad dat hier iets is dat rust geeft, vanuit liefde voor de mens.”

Als sportarts ziet Hans van Kuijk wat de verbluffende effecten zijn van een gezonde leefstijl.  Om patiënten in de regio te voorzien van hoogwaardige zorg en begeleiding op het gebied van leefstijl, heeft het Anna Ziekenhuis op locatie Eindhoven het Centrum voor Leefstijlgeneeskunde.

“Ik was op zoek naar verdieping van mijn kennis op het gebied van orthopedie.” Via LinkedIn zag Lieke de mogelijkheid om bij het Anna in Geldrop een fellowship fysiotherapie op sportgebied te doen.

Fysiotherapeut Luuk van der Laar uit Dordrecht nam deel aan de Fellowship artrose. “Ik wilde graag meer weten over prothesiologie als aanvulling op mijn huidige kennis en ervaring. Deze fellowship van het Anna was een van de weinige aanbieders op dit gebied.”

“Ik ben pas bij dokter Das geweest. Hij was tevreden over mijn herstel. Ik ook wel, maar kijk…” Pieter Loijens beweegt zijn knie. “Hij buigt nog net te weinig om te kunnen fietsen. En ik weet: als je kunt fietsen, dan ben je al een stuk verder.”

Peter kwam samen met zijn vrouw Marianne op controle in het Anna voor haar knieën, maar vertrok met een diagnose voor zijn beide heupen. Met dank aan orthopedisch chirurg Michiel Siebelt. 

“De onzekerheid is het ergste. Ik hoorde dat ik borstkanker had en dan moet je afwachten. Gelukkig zit daarin de kracht van het Anna. De lijnen tussen afdelingen zijn kort en de wachttijden minimaal.” Het leven komt flink op zijn kop te staan zodra iemand de diagnose ‘borstkanker’ te horen krijgt. Erica Staal maakte dat medio 2019 mee. “Zoals de oncoloog mij vertelde werd het een zwaar en lang traject.”

Ongeveer 1 op de 7 vrouwen krijgt borstkanker. Borstkankervereniging Nederland vraagt hier in oktober aandacht voor, tijdens de borstkankermaand. Cindy ging totaal zorgeloos de onderzoeken in, maar langzaamaan werd het nieuws steeds slechter. Ze bleek een agressieve vorm te hebben. Zelf wil ze vooral positief blijven. Ze vertelt haar verhaal.

“Ik loop hier al zo lang mee. Ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het eerst last had. Het deed altijd wel zeer, maar ik maakte me geen zorgen.” Mensen in haar directe omgeving dachten daar anders over. Knobbeltjes in de borsten is niet iets om te negeren. “Je moet nu naar de huisarts!”

In de zomer van 2019 krijgt Ilja, dan 49 jaar oud, een herseninfarct. Ze wordt opgenomen in het Anna Ziekenhuis. Haar enorme overgewicht wordt al snel onderwerp van gesprek.

Kijken wat goed voelt: dát was het bevallingsplan van Mara. Het past niet bij haar en haar man om alles van tevoren vast te leggen. Toen de bevalling begon, voelde het goed om naar het Anna Ziekenhuis te rijden. Ze kijkt positief terug op de bevalling. “We voelden meteen: er wordt hier goed voor ons gezorgd.”

Een keizersnede? Daar had Kitty nog nooit over nagedacht in de voorbereiding op haar eerste bevalling. En tóch liep het zo bij de geboorte van haar zoon Sem, net als bij haar volgende kindjes Tommie en Holly. “Toen ik na mijn derde en laatste keizersnede naar huis ging, wist ik dat ik niet meer zou bevallen in het Anna. Dat vond ik wel even lastig, want er is fantastisch goed voor ons gezorgd.”

Op 15 mei 2021 staat Anita van der Vaart (1963) onder de douche, als ze een knobbeltje voelt in haar linkerborst. Het begin van een spannende periode. “Het is gewoon een vetbultje, dacht ik” vertelt Anita. “Maar mijn man vertrouwde het niet en dus besloot ik direct na het weekend naar de huisarts te gaan”. De enige juiste beslissing, blijkt al snel. Anita wordt in eerste instantie verwezen naar het ziekenhuis in haar woonplaats. Maar als blijkt dat de wachttijd daar 5 weken is, stuurt haar huisarts haar door naar het Anna Ziekenhuis.

Wazig zien. Ondertiteling niet kunnen lezen. En de telefoon dan weer dichtbij, dan weer ver weg houden om berichten te kunnen lezen. Vervelende aspecten waar Lilian Driessens last van had. Tijd voor een leesbril dacht ze. “Toch bleef scherpstellen lastig. Zeer vervelend omdat ik - naast mijn werk als WMO consulent - ook goudsmid ben. Goed kunnen focussen met je ogen is dan extra belangrijk. Na het zoveelste bezoek aan de oogarts werd besloten een staaroperatie in te plannen.” Met behulp van de juiste nazorg ziet ze weer scherp.

Ad Thijssen had al langer last van zijn knie, maar deze zomer ging het echt mis. Tijdens zijn vakantie zakte hij door zijn knie heen. Gelukkig kon hij snel bij het Anna terecht voor een knieprothese. Ad deelt zijn ervaring graag: “Het was in 1 woord geweldig.”

Jacintha heeft het veel liever over haar nieuwe baan als financieel administratief medewerker, dan over de ziekte die ze heeft: parkinson. “Ik heb zoveel zin in die baan! Leuk team, fijne mensen. Binnenkort heb ik al een teamuitje, terwijl ik nog niet eens begonnen ben.” Haar ziekte was geen probleem bij de sollicitatie. “Ik ben er natuurlijk eerlijk over geweest, maar ze wilden me gewoon graag hebben. Heel fijn.”

Ruim twee jaar geleden kreeg Marjolijne te horen dat ze parkinson heeft. Een ziekte die grote gevolgen kan hebben voor je manier van leven. Ze had meteen veel vragen. “Gelukkig kon parkinsonverpleegkundige Joy die goed beantwoorden. We hadden meteen een klik. Ze nam de tijd om alles rustig uit te leggen. Dat vond ik heel fijn, want haast past niet bij parkinson.”

“Zelfs mijn vrouw begon te klagen dat ik niet meer zo vriendelijk was” lacht Frans van Zeeland. “Toen heb ik toch maar besloten dat er iets moest gebeuren. Achteraf heb ik te lang gewacht met de beslissing. Het is zo fijn om alles weer te kunnen. Het lag echt aan de heup.”

Het Anna Ziekenhuis voelt voor heel veel mensen in Geldrop en omgeving enorm vertrouwd. En je kunt hier ook voor bijna alles terecht. Maar er zijn natuurlijk situaties die vragen om hoog-specialistische kennis en ervaring. Wist je dat het Anna in zulke gevallen heel nauw samenwerkt met andere ziekenhuizen in de regio? Neem het voorbeeld van gepensioneerd arts Frank Bal. Hij werd voor darmkanker behandeld in het Anna en door ‘zijn eigen’ dokters geopereerd in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Voor de nazorg kwam Frank gewoon weer naar het Anna.

Toen Anne hoorde dat ze een tweeling kreeg, begon ze te lachen. “Het zit niet in de familie en tóch hebben mijn zus en ik er allebei een.” In het Anna Ziekenhuis beviel ze met een keizersnede van Nine en Milo. “Ik hoopte op een natuurlijke bevalling. Ik baalde even, maar ik zag ook de voordelen.”

In 2010 en 2016 wordt Emmy Nuijten geopereerd aan haar heup. Beide operaties verlopen niet vlekkeloos. Vooral het herstel van de tweede ingreep duurt lang en gaat gepaard met veel pijn. Begin 2021 krijgt Emmy weer last van haar heup. Ze kiest dit keer voor een ander ziekenhuis. In het najaar van 2021 meldt ze zich met haar klachten bij het Anna Ziekenhuis. Daar ondergaat ze een heupprothese in dagbehandeling.

Van pijn kon Wilco niet spreken, maar vervelend was zijn liesbreuk wel. Als sportliefhebber zat het hem behoorlijk in de weg. De keuze voor een operatie was dan ook snel gemaakt. Voor die ingreep koos hij bewust voor het Anna Ziekenhuis. “Daar kon ik al binnen een paar weken terecht.”

Sinds Christel Sporrij-van Baar opgeroepen wordt voor het bevolkingsonderzoek borstkanker, doet ze iedere twee jaar trouw mee. Dit jaar was dat niet anders. Behalve dat er op een dinsdagavond een brief op de deurmat lag met een andere inhoud dan verwacht. “Er stond in dat het verstandig was verder borstonderzoek te doen. Ik was in alle staten. Gelukkig bleek het achteraf mee te vallen, vertelt Christel.

Bea Zoer is medisch bioloog en sinds 1 december 2021 lid van de cliëntenraad van Anna Ziekenhuis.  Ze zet zich in voor de belangen van zorgvragers. Met één belangrijk doel: de mens moet in beeld blijven.

Zo’n 10 keer per nacht moest Rob zijn bed uit om naar het toilet te gaan. “Slapen? Dat deed ik nog maar 2 tot 3 uur per nacht.” Jarenlang probeerde hij verschillende behandelingen uit, met weinig tot geen resultaat. Tot hij een laserbehandeling in het Anna Ziekenhuis onderging. “Ik heb eindelijk mijn nachtrust terug.”

Jantine koos vanwege een snelle behandeling voor het Anna Ziekenhuis. De wachtlijst voor de glasblaasoperatie die ze nodig had bleek hier namelijk veel korter dan in haar woonplaats Venlo. “Mijn ziektekostenverzekeraar wees me hierop. Achteraf ben ik heel blij dat ik juist in Geldrop ben geholpen!”